مجله چشم پزشکی بینا
سال هفدهم شماره 4 (تابستان 1391)

سی و سومین کنگره جهانی چشم پزشکی در تاریخ 20-16 فوریه 2012 در ابوظبی برگزار شد. این کنگره در مرکز ملی نمایشگاه های ابوظبی Abu Dhabi National Exhibitions Center (ADNEC) برگزار شد که توسط شرکتی به همین نام اداره می شود.

اندازه گیری خواص بیومکانیکی قرنیه پیوندی پس از پیوند نافذ قرنیه در مبتلایان به قوز قرنیه با استفاده از تحلیل کننده پاسخ چشمی (ORA) و ارزیابی تاثیر اندازه تریفاین دهنده و گیرنده و اختلاف آن ها (Disparity)، ضخامت مرکزی پیوند و مدت زمان پی گیری پس از جراحی روی بیومکانیک بافت پیوند شده.
روش پژوهش: این مطالعه مقطعی بر روی 45 چشم از 34 بیمار مبتلا به قوز قرنیه که مورد جراحی پیوند نافذ قرنیه قرار گرفته بودند صورت گرفت. هیسترزیس (Hysteresis) قرنیه (CH) و عامل مقاومت قرنیه ای (CRF: Corneal Resistance Factor) حداقل 6 ماه پس از برداشتن بخیه ها اندازه گیری شدند. تحلیل رگرسیون چند متغیره برای بررسی همبستگی بین اندازه تریفاین گیرنده و دهنده، اختلاف اندازه قرنیه گیرنده-دهنده، ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی (CGT: Corneal Graft Thickness) و مدت زمان پی گیری، با مقادیر CH و CRF مورد استفاده قرار گرفت. علاوه بر آن عوامل تاثیرگذار بر فشار داخل چشمی (IOP) پس از پیوند نافذ قرنیه نیز بررسی شدند.
متوسط سن بیماران 6.1±29.8 سال، ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی، هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای به ترتیب 38.8±567.5 میکرومتر، 2.1±10.2 میلی متر جیوه و 2.2±10.1 میلی متر جیوه بود. بین هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای رابطه همبستگی مثبت معنی دار با اندازه تریفاین گیرنده و دهنده و CGT وجود داشت. ارتباط بین ضخامت مرکزی قرنیه پیوندی و مدت زمان پی گیری نیز معنی دار بود. مقادیر بیش تر عامل مقاومت قرنیه ای و هیسترزیس قرنیه در گروهی که اختلاف 0.5 میلی متر بود نسبت به گروهی که اختلاف 0.25 میلی متر بود مشاهده شد. از میان متغیرهای اندازه گیری شده فقط هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای، ارتباط مثبت معنی دار با فشار داخل چشمی داشتند.
بیومکانیک پیوند به طور واضح با پیوندهای بزرگ تر، اختلاف بیش تر میان قرنیه گیرنده و دهنده و پی گیری طولانی تر بهبود یافت. این سنجش ها تاثیر واضحی بر اندازه گیری فشار داخل چشم پس از پیوند نافذ قرنیه داشتند.

مقایسه روند افزایش ضخامت قرنیه از نازک ترین نقطه قرنیه به سمت محیط آن در چشم های مبتلا به قوز قرنیه، مشکوک به قوز قرنیه و قرنیه های طبیعی با استفاده از توموگرافی شیمفلاگ توسط دستگاه پنتاکم.
روش پژوهش: سیصد چشم براساس توپوگرافی سطح قدامی قرنیه، ضخامت نازک ترین نقطه و حداکثر برجستگی سطح خلفی قرنیه به طور مساوی در سه گروه قرار گرفته و قرنیه این چشم ها با استفاده از دستگاه پنتاکم و تصاویر «چهار نقشه رفرکتیو» و «نقشه پاکی متری»، ارزیابی شدند. چشم هایی که دارای توپوگرافی طبیعی، پاکی متری 500 میکرون و بالاتر و حداکثر برجستگی خلفی زیر 20 میکرون بودند به عنوان گروه طبیعی، چشم هایی که دارای تغییرات خفیف در توپوگرافی سطح قدامی، پاکی متری کم تر از 500 میکرون و برجستگی خلفی 20 میکرون بودند، در گروه مشکوک و چشم هایی که علایم واضح قوز قرنیه در توپوگرافی، پاکی متری کم تر از 500 میکرون و برجستگی خلفی بیش از 20 میکرون را داشتند، در گروه قوز قرنیه قطعی قرار گرفتند. سپس با استفاده از نقشه پاکی متری، «ضخامت مطلق» و «درصد افزایش ضخامت قرنیه» بررسی و میانگین عددی «ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه» استخراج شد و داده های بدست آمده با استفاده از روش های آماری توصیفی، آزمون تحلیل واریانس یک و دوطرفه و ضریب همبستگی توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میانگین حداکثر برجستگی خلفی در گروه طبیعی 3.95±13.2 میکرون، در گروه مشکوک 6.75±19.8 میکرون و در گروه قطعی16.21±40.93 میکرون حاصل شد. میانگین نازک ترین نقطه قرنیه در گروه طبیعی 27.92±541.53 میکرون، در گروه مشکوک 5.15±504 میکرون و در گروه قطعی 46.84±461.09 میکرون و میانگین ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه در گروه طبیعی 0.15±0.91، در گروه مشکوک 0.02±1.11 و در گروه قطعی 0.73±2 محاسبه شد. این مطالعه نشان داد که هر سه متغیر «حداکثر برجستگی خلفی» «نازک ترین منطقه قرنیه» و «ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه» در هر سه گروه (طبیعی، مشکوک و قوز قرنیه) رابطه آماری معنی دار داشتند (P<0.001). هم چنین بین «ضریب پیش رفت ضخامت قرنیه» و سطح ابتلا به قوز قرنیه رابطه معنی دار آماری وجود داشت (P<0.001) ولی ضریب هم بستگی این دو متغیر، مثبت و ضعیف بود.
در تشخیص افتراقی قرنیه های طبیعی از قرنیه های مشکوک و مبتلا به قوز قرنیه علاوه بر توپوگرافی، انحنا، ضخامت مرکزی و برجستگی سطوح قدامی و خلفی قرنیه می توان از میزان افزایش ضخامت قرنیه از نازک ترین نقطه به طرف محیط و مقدار عددی «ضریب پیش رفت» نیز جهت تشخیص استفاده کرد.

تعیین شیوع خشکی چشم و عوامل مرتبط با آن در بیماران مراجعه کننده به درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان ولی عصر (عج) شهر بیرجند از مهرماه سال 1388 لغایت مهرماه 1389.
روش پژوهش: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 600 بیمار که در فاصله زمانی مهر 1388 لغایت مهر 1389 به درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان ولیعصر (عج) بیرجند مراجعه نموده بودند، صورت گرفت. برای این بیماران پرسشنامه ای حاوی اطلاعات جمعیتی، فصل مراجعه، سابقه استعمال سیگار، یائسگی، بیماری زمینه ای، مصرف دارو، نوع بیماری چشمی زمینه ای و سابقه جراحی چشم تکمیل گردید و آزمون شیرمر در هر دو چشم انجام شد. تحلیل داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS ویرایش 16 صورت گرفت.
در این مطالعه شیوع خشکی چشم، 59 درصد بود و میزان آن از 31.6 درصد در بیماران کم تر از 20 سال به 81.8 درصد در بیماران بالای 80 سال افزایش یافت. شیوع با عوامل خطر متعددی از جمله فصل مراجعه (P<0.001)، یائسگی (OR=3.26، P<0.001)، سابقه استعمال سیگار (OR=1.89، P=0.021)، افزایش فشار خون شریانی (OR=2.09، P=0.012)، دیابت (OR=1.89، P=0.006)، مصرف گلی بن کلامید (OR=2.28، P=0.008)، بیماری آب مروارید (OR=2.08، P=0.001) و جراحی آب مروارید (OR=2.16، P=0.005) مرتبط بود ولی رابطه معنی داری بین خشکی چشم و جنس بیماران مشاهده نشد.
خشکی چشم در شهر بیرجند با آب و هوای گرم، پدیده شایعی بوده و شیوع آن با عواملی مانند سن، استعمال سیگار، سابقه فشار خون شریانی، دیابت، مصرف گلی بن کلامید، آب مروارید و جراحی آب مروراید مرتبط می باشد. بنابراین کنترل انواع قابل تغییر این عوامل خطر می تواند نقش پیش گیری کننده و یا درمانی در بیمارانی که از علایم این بیماری رنج می برند داشته باشد.

ارزیابی روند اعمال جراحی آب مروارید وابسته به سن و تعیین نسبت اعمال جراحی آب مروارید چشم دوم (SECS) و عوامل موثر بر آن در بیمارستان لبافی نژاد.
روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی مقطعی، اطلاعات مربوط به اعمال جراحی آب مروارید وابسته به سن بر اساس کد تشخیص معیار بین المللی طبقه بندی بیماری ها و مشکلات مرتبط با سلامت (ICD-10) مورد بررسی قرار گرفت. نمونه گیری بر روی اطلاعات الکترونیک ثبت شده در بخش بایگانی بیمارستان لبافی نژاد در فاصله زمانی سال 1385 الی 1388 و با روش تصادفی سیستماتیک صورت گرفت، به گونه ای که 15 درصد از کل اعمال جراحی آب مروارید در هر سال وارد مطالعه شدند. پس از آن پرونده های افراد انتخاب شده استخراج و مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد اعمال جراحی و نسبت سالیانه جراحی آب مروارید چشم دوم (SECS)، به عنوان پیامدهای اصلی این مطالعه محاسبه شدند و روند تغییرات و ارتباط با سایر متغیرها توسط مدل رگرسیون خطی و آزمون رگرسیون لجستیک محاسبه گردید.
تعداد 10517 مورد عمل جراحی آب مروارید مرتبط با سن طی چهار سال (1388-1385) در بیمارستان لبافی نژاد صورت گرفته بود که تعداد 1585 مورد (15 درصد) جهت تعیین نسبت اعمال جراحی چشم دوم (SECS) به صورت تصادفی انتخاب شدند. از این تعداد، 1139 مورد (71.8 درصد، حدود اطمینان 95 درصد: 74.1-69.5) مربوط به عمل چشم اول و 446 مورد (28.2 درصد، حدود اطمینان 95 درصد: 30.35-25.9) مربوط به چشم دوم بود. نسبت عمل جراحی آب مروارید چشم دوم به صورت خطی از 24.6 درصد در سال اول به 33.4 درصد در سال 1388 افزایش یافت (P=0.01). میانه فاصله زمانی جراحی چشم اول و دوم، 9 (دامنه بین چارکی 24-4) ماه بود و در طول مدت مطالعه تغییر معنی داری در آن حاصل نشد. نسبت SECS و فاصله زمانی بین دو عمل ارتباط معنی داری با سن، جنس و نوع بیمه بیماران نداشتند. در مواردی که نوع عمل چشم اول فیکوامولسیفیکاسیون بود، جراحی آب مروارید چشم دوم به طور قابل ملاحظه ای نسبت به روش خارج کپسولی، بیش تر بود (29.9 درصد در مقابل 19.5 درصد، P=0.007).
در سالیان اخیر، تعداد کل اعمال جراحی آب مروارید مرتبط با سن و نیز نسبت اعمال چشم دوم در بیمارستان لبافی نژاد روند صعودی داشته است. حدود یک سوم از کل اعمال جراحی آب مروارید مربوط به عمل چشم دوم می باشد.

بررسی وضعیت اشک در بیماران تحت درمان با ایزوترتینونین مبتلا به آکنه ولگاریس.
روش پژوهش: این مطالعه مداخله ای بر روی بیمارانی که کاندید دریافت ایزوترتینویین (آکوتان) برای مدت دو ماه بودند، صورت گرفت. قبل از شروع درمان شرح حال در مورد علایم خشکی چشم و معاینه کامل چشم شامل ارزیابی بهترین دید اصلاح شده، آزمون های شیرمر و شکست لایه اشکی هم چنین بررسی سگمان قدامی توسط اسلیت لامپ انجام گرفت. در ادامه پس از طی مراحل کامل درمان، دوباره معاینه کامل چشم در این بیماران به شیوه ذکر شده انجام شد و نتایج مورد ارزیابی قرار گرفت.
سی و نه بیمار وارد مطالعه شدند. پیش از شروع درمان پنج بیمار و پس از آن 19 بیمار از خشکی چشم شکایت داشتند (P<0.001). زمان آزمون شکست لایه اشکی قبل از درمان 1±13 ثانیه بود که پس ازدرمان به 1±9 ثانیه کاهش یافت (P<0.001). آزمون شیرمر قبل از درمان2±22 میلی متر بود که به 5±18 میلی متر تنزل پیدا کرد. پیش از درمان تنها 4 بیمار دچار علایم بلفاریت بودند که پس از درمان این میزان به 19 بیمار افزایش یافت (P<0.001).
مصرف ایزوترتینویین با میزان روزانه 1-0.5 میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن برای مدت دو ماه با اختلال در ترشح اشک، منجر به ایجاد علایم خشکی چشم و افزایش شدت بلفاریت می گردد.

ارزیابی تاثیر پروپرانولول خوراکی در درمان همانژیوم عروقی اطفال و نتایج پی گیری بلندمدت آن.
روش پژوهش: چهار کودک مبتلا به همانژیومای اطفال از انواع حدقه ای و پلکی که سن آن ها بین 3 ماه تا 5 سال بود، مورد درمان با پروپرانولول خوراکی به میزان روزانه 2 میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن در دو دوز منقسم قرار گرفتند. در طول مدت زمان پی گیری با مشاهده توقف پاسخ درمانی، دارو در مدت 3-2 هفته و به آهستگی قطع شد.
کلیه بیماران بهبودی قابل توجهی در مرحله ابتدایی درمان داشتند که در طول مدت پی گیری بعدی با سیری آهسته ادامه یافت. پس از 20 ماه عارضه جدی ناشی از تجویز پروپرانولول مشاهده نشد. در بیماران مبتلا به همانژیومای اطفال، پروپرانولول در مرحله اولیه درمان قابل استفاده می باشد.

ارزیابی موفقیت تزریق اسید تری کلرواستیک در درمان کیست های ملتحمه ای حدقه پس از عمل تخلیه چشم.
روش پژوهش: جهت درمان کیست ملتحمه ای حدقه، در شش بیمار محلول 20 درصد اسید تری کلرواستیک داخل کیست تزریق شد.
در تمامی بیماران درمان با موفقیت انجام شد. هیچ عارضه و یا موردی از برگشت کیست مشاهده نشد. حداقل مدت زمان پی گیری انجام شده یک سال و حداکثر هفت سال بود. تمام بیماران قادر به استفاده از چشم مصنوعی قبلی خود بوده و از نظر زیبایی رضایت کامل داشتند.
تزریق اسید تری کلرواستیک در داخل ضایعه در درمان کیست ملتحمه ای حدقه با موفقیت کامل همراه می باشد، بدون این که نیاز به مداخله جراحی بیش تری وجود داشته باشد. این روش ساده و بدون عارضه بوده و می توان آن را به عنوان درمان انتخابی این نوع کیست ها معرفی نمود.

تعیین فراوانی موارد شکایات ارسالی به سازمان نظام پزشکی از چشم پزشکان سراسر کشور.
این مطالعه به صورت مقطعی برروی موارد شکایت از چشم پزشکان سراسر کشور که طی سال های 1387-1382 به سازمان نظام پزشکی کل کشور ارجاع شده بودند، انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS انجام شد.
طی این شش سال، تعداد 1869 مورد شکایت، از پزشکان رشته های مختلف به سازمان نظام پزشکی ارسال شده بود که از این میان 115 مورد (6.1 درصد) مربوط به چشم پزشکان بوده است. از این تعداد فقط 91 پرونده در دسترس بود. در بررسی به عمل آمده، 10.1 درصد شکایات مربوط به مراکز درمانی دولتی دانشگاهی، 58.3 درصد مربوط به مراکز درمانی دولتی غیردانشگاهی و 30.7 درصد مربوط به مراکز درمانی خصوصی بوده و میزان قصور در این مراکز به ترتیب 20، 28.3 و 35.8 درصد بود. در میان انواع مداخلات درمانی که منجر به شکایت گردیده بودند، عمل جراحی آب مروارید با 46.1 درصد بیش ترین تعداد را به خود اختصاص می داد و پس از آن جراحی لیزیک (16.4 درصد) و درمان آسیب های چشمی (10.1 درصد) در جایگاه های دوم و سوم قرار داشتند.
آگاهی کامل بیمار از خطرات عمل و برقراری ارتباط خوب با بیمار و همراهان وی و هم چنین انجام معاینات دقیق شامل ارزیابی، بررسی وضعیت مجاری اشکی، آدنکسها، فشار چشم، شبکیه و از همه مهم تر تعدیل انتظارات بیمار نسبت به حدود موفقیت درمان های انجام شده و عدم تضمین معالجه قطعی و بهبود بیمار بعد از جراحی به ویژه در اعمال جراحی لیزیک، در کاهش قصور و شکایت از چشم پزشکان نقش مهمی را ایفا می نماید.

ارزیابی اثر قطره فنی تویین 1 درصد در بهبود سوختگی قلیایی قرنیه در مدل خرگوش.
روش پژوهش: در این مطالعه تعداد 20 عدد خرگوش آلبینو که در یک چشم آن ها نقص اپی تلیالی ایجاد شده بود، به طور تصادفی در دو گروه تقسیم شده و مورد درمان با محلول فنی تویین 1 درصد و نرمال سالین قرار گرفتند. ثبت اطلاعات در هر چشم با معاینه روزانه نقص اپی تلیال و اندازه گیری بزرگ ترین طول نقص ایجاد شده توسط دستگاه اسلیت لامپ انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل و تحلیل واریانس با مشاهدات تکراری مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.
اختلاف میزان بهبودی نقص اپی تلیال قرنیه بین روز اول و روزهای پی گیری تا روز14 در هر گروه معنی دار بود. (P<0.05) فنی تویین موضعی 1 درصد به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل، میزان بهبود نقص اپی تلیال را سرعت بخشید (P<0.05).
فنی تویین موضعی 1 درصد می تواند به عنوان درمان کمکی در بهبود نقص اپی تلیال ناشی از سوختگی قلیایی موثر باشد. با توجه به ساختار بدون رگ قرنیه، فنی تویین توسط قطره های درمانی به محل نقص اپی تلیال دسترسی می یابد و از طریق ازدیاد تکثیر فیبروبلاست ها و تولید بیش از حد کلاژن باعث پیشبرد و تسریع روند ترمیم زخم می شود.

سلول های بنیادینی که در لیمبوس یافت می شوند منبع نهایی برای تجدید سلول های اپی تلیوم قرنیه در موارد طبیعی و آسیب دیده می باشند. وقتی سلول های بنیادین لیمبوس دچار کمبود یا اختلال عملکرد باشند، نقص سلول های بنیادی (LSCD) رخ می دهد. درمان جراحی آن بسته به طرف درگیر و شدت درگیری لیمبوس قرنیه می باشد. درمان های رایج پیوند سلول های بنیادین اتوگرافت ملتحمه لیمبوس (CLAU)، الوگرافت ملتحمه لیمبوس (CLET) و پیوند سلول های اپی تلیومی مخاط دهانی کشت شده (COMET) بر روی حاملی نظیر غشا جنینی از جایگزین های رایج جراحی می باشند. این شیوه های جدید جراحی در پایدار نمودن سطح قرنیه موثر هستند. مزیت نظریه گسترش در شرایط آزمایشگاهی (Exvivo) بر روش های مرسوم این است که تنها نمونه کوچکی از لیمبوس یا مخاط مورد نیاز است. آن ها را می توان در موارد با نقص کامل سلول های بنیادین یک طرفه و دوطرفه به کار برد. در موارد یک طرفه، منبع CLET چشم مقابل سالم و در موارد دوطرفه می توان از چشم های منسوبین زنده یا جسد استفاده نمود. نمونه دهانی، سلول بنیادی لیمبوس ندارد ولی به نظر می رسد منبع معادلی از سلول های بنیادین لیمبوس باشد که قادر به تولید اپی تلیوم شبیه قرنیه در شرایط کشت مناسب است. فایده اصلی COMET این است که بیماران با LSCD دو طرفه را می توان با پیوند حاصل از سلول های مخاط دهانی اتولوگ خودشان پیوند نمود. تاکنون گزارشی از نتایج طولانی مدت COMET ارایه نشده است.

معرفی یک بیمار با لنف ادم پلک دو طرفه که در اثر ضربه دچار اختلال عملکردی در زندگی روزمره شده بود.
معرفی بیمار: آقای 18 ساله ای با لنف ادم شدید پلک دو طرفه مراجعه نمود. وی سابقه ضربه به سر و صورت، سه ماه پیش از مراجعه را ذکر می کرد که مورد عمل جراحی مغز و اعصاب قرار گرفته بود. بینایی چشم چپ وی به علت آسیب شدید کره چشم از بین رفته بود. لنف ادم بیمار به اسکار جراحی وسیع نسبت داده شد. جهت درمان به بیمار درناژ دستی لنفاتیک (MLD) توصیه شد و بهبود قابل ملاحظه ای در وضعیت بالینی وی حاصل شد.
لنف ادم در اثر ضربه مورد ناشایعی است که می تواند موجب ناتوانی شدید بیمار شود. درناژ دستی لنفاتیک از ارزش بالایی در درمان این عارضه برخوردار است.

گزارش یک مورد بیمار مبتلا به لنفوم داخل چشمی با سابقه لنفوم مغزی درمان شده معرفی بیمار: خانمی 45 ساله با شکایت کاهش تدریجی دید هر دو چشم از شش ماه قبل مراجعه نمود. وی سابقه جراحی لنفوم مغزی و به دنبال آن شیمی درمانی و پرتودرمانی را شش سال قبل ذکر می کرد. بیمار با تشخیص یووییت مزمن متوسط هر دو چشم و با علت احتمالی لنفوم داخل چشمی مورد بررسی قرار گرفت. ارزیابی سیستمیک و آزمایشگاهی و MRI انجام شده از مغز و حفره چشم طبیعی بود. جراحی ویترکتومی تشخیصی به همراه تزریق 400 میکروگرم متوترکسیت داخل زجاجیه روی هر دو چشم انجام شد. در بررسی آسیب شناسی زجاجیه در هر دو چشم، لنفوم داخل چشمی گزارش گردید.
در موارد یووییت منتشر و ویتریت مزمن مقاوم به درمان های معمول به ویژه در شروع پس از 50 سال، تشخیص لنفوم داخل چشمی باید مدنظر قرار گیرد.

گزارش یک مورد سندرم واسکولیت ایدیوپاتیک شبکیه، آنوریسم و نورورتینیت (IRVAN) به همراه علایم آنژیوگرافی و توموگرافی لایه های شبکیه (OCT) بیمار.
معرفی بیمار: دختر 15 ساله ای با سابقه کاهش حدت بینایی از 2 ماه قبل و دید اصلاح شده 70/20 در هر دو چشم به درمانگاه شبکیه مراجعه نمود. در اتاق های قدامی و خلفی التهاب قابل مشاهده بود. در معاینه فوندوسکپی هر دو چشم، ماکولوپاتی اگزوداتیو شدید، تورم عصب بینایی، اتساع آنوریسمال عروق بزرگ شبکیه در اطراف عصب بینایی به شکل گره بسته (tied knot-like) و واسکولیت عروق شبکیه دو طرفه مشاهده شد. در بررسی های سیستمیک و آزمایشگاهی به عمل آمده نکته مثبتی وجود نداشت. یافته های OCT بیان کننده ادم شدید شبکیه، فضاهای کیستیک در NFL و برآمدگی های سطح شبکیه در حاشیه قطب خلفی بود.
در این گزارش یافته های OCT یک مورد بیمار با تظاهرات چشمی سندرم IRVAN مورد بحث قرار گرفته است که تاکنون گزارشات کمی در این مورد ارایه شده است. این یافته ها نشان می دهند که در این سندرم ممکن است کاهش هدایت اکسونال و حفرات شزی مانند در NFL وجود داشته باشد.

انسداد وریدی شبکیه از علل عمده کاهش بینایی محسوب می گردد. در این مقاله مرور کلی بر تظاهرات بالینی، بیماری زایی، سیر طبیعی و درمان انسداد ورید مرکزی و شاخه ای شبکیه به عمل می آید. کارآزمایی های بالینی تصادفی و چندمرکزی اخیر، نحوه برخورد با این عارضه را تغییر داده اند که می تواند معطوف به علت زمینه ای یا عوارض حاصله باشد. موارد قابل انتخاب مشتمل بر مداخله جراحی، تزریق داخل زجاجیه دارو، فوتوکوآگولاسیون با لیزر و استفاده از داروهای پیوسته رهش می باشند.

گلوکوم اغلب موارد سالمندان را درگیر می کند ولی زنان در سنین بارداری نیز ممکن است با این بیماری دست و پنجه نرم کنند. در دوران بارداری فشار داخل چشم و هم چنین میدان بینایی ممکن است دچار تغییراتی شوند. هنگام تجویز دارو به این بیماران باید عوارض سیستمیک برای مادر و جنین در نظر گرفته شوند. تمام داروهای ضدگلوکوم در بارداری در گروه C قرار دارند مگر بریمونیدین که در گروه B قرار دارد. در این دوران باید کم ترین میزان لازم از این داروها را به کار برد و با روش هایی مانند فشردن سوراخ مجرای اشکی، بستن پلک و پاک کردن قطره های اضافی از اطراف چشم، جذب سیستمیک را به حداقل رساند. در مورد جراحی منعی برای بی حسی های موضعی وجود ندارد اما مصرف میتومایسین در زمان بارداری توصیه نمی گردد. استفاده از لیزر از جمله ایریدوتومی محیطی و لیزر ترابکولوپلاستی بدون هیچ عارضه ای در جنین و یا افزایش خطرات جانبی در مادران باردار کاربرد دارد.

سودواکسفولیشن سبب مشکلات و مسایلی می شود که نیازمند آماده سازی مناسب قبل از عمل، مراقبت های جراحی و پی گیری بعد از عمل می باشد. مسایل مربوط به گلوکوم باید تا حد امکان قبل از عمل بر طرف شوند. ارزیابی قبل از عمل جراحی از عوامل خطر مرتبط با سودواکسفولیشن باید فعالانه انجام گردد. روش های پیش رفته فیکوامولسیفیکاسیون و وسایل کمکی از جمله استفاده از OVD، وسایل گشادکننده مردمک و وسایل حمایتی کپسول، حاشیه امن این مورد به طور بالقوه پیچیده را افزایش داده است. پی گیری مناسب بعد از عمل برای کنترل IOP، انقباض کپسول قدامی و جابه جایی لنز داخل چشمی مورد نیاز است. با استفاده از رویکرد جامع به منظور ارزیابی قبل و پس از عمل و درمان های مطرح شده در این مقاله، نتایج رضایت بخش فشار داخل چشم و بینایی برای بیماران مبتلا به سودواکسفولیشن حاصل می گردد.